حضرت علی (ع) با قلبی دردناک و با اشک های فرزندان معصومش، حامی ولایت و امامت و دختر پیامبر نور و رحمت (ص ) را غسل می دهد و او را در کفن عشق و معرفت می پیچد.
آری، هنگامی که دست علی (ع) بر بازوی کبود فاطمه (س ) ناشی از قساوت و نابخردی نابکاران روزگار می خورد، آهی از غم و اندوه از دل می کشد، چون او دیگر صدیقه کبری (س ) را نخواهد دید تا شاهد مظلومیتش باشد.
دیگر کسی نیست تا در برابر ظلم و جـور غاصبان ولایت از حق و حقیقت حمایت و اشک های معصوم علی (ع) را در اوج تنهایی ها از صورت پرجلایش پاک کند.
پس از رحلت پیامبر (ص ) مصیبت های گوناگونی قلب حضرت فاطمه (س ) را می فشرد که در این میان فقدان پدر برای او که به ایشان عشق می ورزید و هرگز تحمل فراق و دوریش را نداشت بسیار دردناک بود.
به دلیل این رنجها و سایر مصیبتهایی که در دل تاریخ نهفته است، کوثر ولایت و یاس کبود نبی پس از پیامبر (ص ) همواره اندوهگین بود و سرانجام اندوه طاقت فرسا و صدماتی که بر آن حضرت در پاسداری از حریم ولایت وارد آمد، وی را از پای درآورد و رنجور و بیمار ساخت.
حضرت صدیقه کبری (س ) در جود و بخشش و بلند نظری و حسن تربیت وارث مادر و در سجایای ملکوتی وارث پدر و همسری دلسوز برای شوهرش علی (ع) بود.
شخصیت بی بدیل حضرت صدیقه کبری (س ) آن چنان است که پس از قرن ها هنوز کسی نتواسته به معنای واقعی بزرگی منزلت آن حضرت را بیان و توصیف کند.
حضرت فاطمه (س ) چنان در اوج کمال انسانیت قرار داشت که حضرت رسول (ص ) با آن عظمت و مقام رفیع به وی "ام ابیها" لقب دادند تا از این رهگذر بخشی از سیمای تکامل یافته زهرای اطهر(س ) را بیان کنند.
زندگی حضرت زهرای مرضیه (س ) در طول قرون و اعصار متمادی نمونه ای ارزنده و پرارزش از زهد و پاکدامنی برای زنان مومن و خداجو است.
حضرت فاطمه زهرا(س ) درسال پنجم بعثت در روز بیستم جمادی الثانی در حالی که 45 سال از ولادت پیامبراسلام (ص )می گذشت، در مکه دیده به جهان گشود.
نام مبارک آن حضرت ، فاطمه و القاب مبارک ایشان زهرا، صدیقه ، طاهره ، راضیه ، مرضیه، مبارکه، عذرا، بتول ، سیده النسا، سیده نساء العالمین و خیرالنساء است و از جمله کنیه های آن حضرت نیز می توان به ام الحسن،ام الحسین ،ام المحسن ، ام الائمه ،ام ابیها که هر یک نشانه ای از شخصیت والای او است، اشاره کرد.
حضرت فاطمه زهرا (س ) 9 سال در خانه پرصفای پدر و مادر و 9 سال پایانی عمر بابرکتش را در کنار شوهر گرانقدرش امام اول شیعیان جهان علی (ع) در راه گسترش تعالیم آسمانی اسلام و تربیت فرزندانی معصوم سپری کرد.
در مورد مدت زمان زندگی حضرت صدیقه کبری (س ) بعد از رحلت پیامبر گرامی اسلام (ص ) بین مورخان و راویان اختلاف نظر است.
بیشترین زمانی که در این ارتباط بیان شده شش ماه و کمترین وقت چهل روز است و معروفترین نظریه آن است که حضرت زهرای مرضیه (س ) در سیزدهم جمادی الاولی و یاسوم جمادی الثانی سال یازدهم هجری یعنی 75 روز و یا 95 روز پس از رحلت رسول گرامی اسلام (ص )، با شهادت خود قلب شیعیان را برای همیشه اندوهگین کرد.

چکیده‌ : حالت‌ موسیقیایی‌ یک‌ وزن‌ ممکن‌ است‌ شاد و سبک‌ و یا غم‌انگیز و سنگین‌ باشد. این‌ موضوع‌ مرهون‌ عوامل‌ ذیل‌ است‌ که‌ ما در این‌ نوشته‌ به‌ شرح‌ هریک‌ از آن‌ها خواهیم‌ پرداخت‌ : 1ـ نسبت‌ هجاهای‌ کوتاه‌ به‌ هجاهای‌ بلند؛ 2ـ ترتیب‌ قرار گرفتن‌ هجاهای‌ کوتاه‌ و بلند؛ 3ـ تغییر طولی‌ مصراع‌های‌ شعر . کلیدواژه‌ها: وزن‌، موسیقایی‌، شاد، تند، ضربی‌، غم‌انگیز، سنگین‌، هجای‌ کوتاه‌، هجای‌ بلند، ارکان‌ عروضی‌، مَفاعیلُن‌، فاعِلاتُن‌، فَعَلاتُن‌، مُستَفعِلُ، مَفعولُ و فاعِلاتُ. مقدمه‌ وزن‌ «وزن‌ نوعی‌ تناسب‌ است‌». تناسب‌ کیفیتی‌ است‌ حاصل‌ از ادراک‌ وحدتی‌ در میان‌ اجزای‌ متعدّد که‌ اگر در مکان‌ واقع‌ شود، آن‌ را قرینه‌ می‌خوانند و اگر در زمان‌ اتّفاق‌ افتد، وزن‌ نامیده‌ می‌شود. اهمّیّت‌ وزن‌ در شعر همان‌گونه‌ که‌ می‌دانیم‌، وزن‌ یا موسیقی‌ یکی‌ از سه‌ عنصر مهم‌ پدیدآورندة‌ یک‌ شعر خوب‌ به‌ شمار می‌رود. یعنی‌ وزن‌ یا موسیقی‌ می‌تواند در کنار دو عنصر تصویر یا خیال‌، و عاطفه‌ نقشی‌ معجزه‌آسا در ابلاغ‌ مؤثّر پیام‌ شعر به‌ مخاطب‌ ایفا کند و بدیهی‌ است‌ که‌ این‌ مهم‌ بر ظریف‌طبعان‌ و صاحب‌نظران‌ شعر و ادب‌ پارسی‌ پوشیده‌ نیست‌؛ تا جایی‌ که‌ دکتر شفیعی‌ کدکنی‌ استاد دانشگاه‌ تهران‌ و شاعر خوش‌ ذوق‌ معاصر، در کتاب‌ موسیقی‌ شعر خود می‌نویسد اگر در کتاب‌ صور خیال‌ در شعر فارسی‌ شعریّتی‌ برای‌ به‌ اصطلاح‌ «شعر سپید» یا بی‌وزن‌، قائل‌ شده‌ام‌، در اینجا حرفم‌ را پس‌ می‌گیرم‌. هدف‌ کلی‌ می‌دانیم‌ که‌ هر شعری‌ با توجّه‌ به‌ محتوا و حالت‌ عاطفی‌اش‌ به‌طور طبیعی‌ پذیرای‌ وزنی‌ سبک‌ یا شاد و سنگین‌ یا غم‌انگیز است‌. یعنی‌ شاعر خوب‌ هرگز وزنی‌ را آگاهانه‌ برای‌ شعر خود برنمی‌گزیند، بلکه‌ وزن‌ شعر با محتوای‌ آن‌ هم‌زمان‌ به‌ او الهام‌ می‌شود. اکنون‌ ما برآنیم‌ تا عواملی‌ را که‌ در پیدایش‌ وزن‌های‌ سبک‌ یا شاد و سنگین‌ یا غم‌انگیز مؤثّرند، در این‌ نوشته‌ به‌ تفصیل‌ بازنماییم‌. پیشینة‌ تحقیق‌ تا آنجا که‌ بندة‌ حقیر جست‌وجو کرده‌ است‌، کاری‌ مستقل‌ در زمینة‌ «عوامل‌ مؤثّر در چگونگی‌ و حالت‌ موسیقایی‌ وزن‌ شعر پارسی‌» نوشته‌ نشده‌ و تنها در برخی‌ از آثار، اشاراتی‌ پراکنده‌ در این‌باره‌ به‌ چشم‌ می‌خورد. عوامل‌ مؤثّر در چگونگی‌ و حالت‌ موسیقیایی‌ وزن‌ شعر پارسی‌ عبارتند از: الف‌ ـ نسبت‌ هجاهای‌ کوتاه‌ به‌ هجاهای‌ بلند: اصولاً در زبان‌ فارسی‌ واژگانی‌ که‌ شمارة‌ نسبی‌ هجاهای‌ کوتاه‌ «شدید» در آن‌ها نسبت‌ به‌ هجاهای‌ بلند بیشتر باشد، حالت‌ عاطفی‌ شدیدتر یا مهیّج‌تری‌ را به‌ شنونده‌ یا خواننده‌ القاء می‌کنند و به‌ عکس‌، واژگانی‌ که‌ شمارة‌ نسبی‌ هجاهای‌ بلند «ضعیف‌» در آن‌ها نسبت‌ به‌ هجاهای‌ کوتاه‌ بیشتر است‌، موجب‌ حالت‌ عاطفی‌ ملایم‌تر و سنگین‌تری‌ در مخاطب‌ می‌شوند. از آنجا که‌ ساختمان‌ واژگان‌ زبان‌ فارسی‌ به‌ گونه‌ای‌ است‌ که‌ هجاهای‌ کوتاه‌ آن‌ کم‌تر از هجاهای‌ بلند است‌، معمولاً زیادترین‌ حد هجاهای‌ کوتاه‌ نسبت‌ به‌ هجاهای‌ بلند در اوزان‌ شعری‌ نصف‌ به‌ نصف‌ است‌. اینک‌ برای‌ نمونه‌ دو وزن‌ گوناگون‌ را در ابیات‌ ذیل‌ با هم‌ مقایسه‌ می‌کنیم‌: 1. مُرده‌ بُدم‌، زنده‌ شدم‌؛ گریه‌ بُدم‌، خنده‌ شدم‌ دولت‌ عشق‌ آمد و من‌ دولت‌ پاینده‌ شدم‌ 2. روزگارست‌ این‌ که‌ گه‌ عزّت‌ دهد، گه‌ خوار دارد چرخِ بازیگر ازین‌ بازیچه‌ها بسیار دارد وزن‌ نخست‌ که‌ هر مصراع‌ آن‌ از چهار «مفتعلن‌» تشکیل‌ شده‌، نسبت‌ هجاهای‌ کوتاه‌ به‌ بلندش‌ هشت‌ به‌ هشت‌ است‌؛ اما وزن‌ دوم‌ در هر مصراع‌ چهار «فاعلاتن‌» دارد که‌ این‌ نسبت‌ در آن‌ چهار به‌ دوازده‌ است‌؛ یعنی‌ هجاهای‌ بلند آن‌ سه‌ برابر هجاهای‌ کوتاه‌ است‌. پس‌ وزن‌ نخست‌ باید تندتر و مهیج‌تر باشد و چنین‌ است‌. همچنین‌ وزن‌ «مُفتعِلُن‌، فاعِلُن‌، مُفتعِلُن‌، فاعِلُن‌» بیت‌: آه‌ که‌ دریای‌ عشق‌ بار دگر موج‌ زد وز دل‌ من‌ هرطرف‌ چشمة‌ خون‌ برگشاد با نسبت‌ هجاهای‌ کوتاه‌ به‌ بلندِ شش‌ به‌ هشت‌ تندتر و شادتر است‌ از وزن‌ «فاعلاتن‌، فاعلن‌، فاعلاتن‌، فاعلن‌» بیت‌: گر به‌ بستان‌ بی‌تویم‌، خار شد گلزار ما ور به‌ زندان‌ با توایم‌، گل‌ بروید خار ما زیرا نسبت‌ هجاهای‌ کوتاه‌ به‌ بلند آن‌ کمتر از بیت‌ پیشین‌ (یعنی‌ چهار به‌ ده‌) است‌.

حق زن در جامعه اسلامى

برخى نسبت به نقش عمومى زن، راه را به اشتباه رفته‏اند. کسانى که تمامى مسؤولیتهاى زن را در نقش «مادر بودن» خلاصه می‏کنند، نقش عمومى او را نمی‏پذیرند. البته این انحراف، در سایر جنبه‏هاى اجتماعى نیز به خوبى نمودار است. چنان که گاه گروهى از مردم، تمامى فعالیت خود را تنها در یک زمینه، متمرکز می‏کنند و از وظایف اجتماعى خود، بسیار فاصله می‏گیرند و البته این مشکل، سابقه‏اى دیرینه دارد، چنانکه امروز نیز شاهدیم که برخى می‏گویند: علماء بزرگ دینى نباید در مسائل سیاسى، دخالت کنند، چرا که وظیفه آنها تنها در مسائل دینى، خلاصه می‏شود!

درست است که وظیفه علماء دین، تحقیق و بررسى مسائل دینى است، اما رسالت انسانى آنها در جهت‏گیریهاى سیاسى، چگونه می‏تواند فراموش شود؟! اگر نقش آنان تنها در یک جنبه خلاصه شود، بی‏تردید جنبه‏هاى انسانى آنها، در زندگى اجتماعى، از میان می‏رود. به همین ترتیب اگر محدوده وظایف زن را نیز خلاصه کنیم، نقش انسانى او، زیر سؤال خواهد رفت. اما ما هرگز نقش انسانى او در زندگى اجتماعى را کوچک نمی‏شماریم. بنابراین بر این عقیده‏ایم که در دیدگاه اسلام، همانند سایر ادیان، تمامى مردم به برپایى عدل و داد، فرا خوانده شده‏اند و این بدین معنا است که تمامى مردم در حد توان خود باید در این زمینه، تلاش کنند.

هر انسانى داراى تواناییهاى ویژه‏اى است که در سایه آن می‏تواند در یکى از ابعاد اقتصادى، سیاسى و یا اجتماعى، به برپایى عدالت کمک کند. بر چنین فردى واجب است که در راستاى تخصص خود، گام بردارد و گِرِهى از زندگى انسان و یا جامعه اسلامى، باز کند.

از آنچه گفته شد روشن می‏شود که نمی‏توان، نقش زن را در زندگى اجتماعى، نادیده گرفت. اما در چگونگى شرکت زن در مسائل اجتماعى، نظریات گوناگونى ابراز شده است. آیا زن می‏تواند به عنوان اهرمى در خدمت عدالت قرار گیرد؟ و آیا در این زمینه نقشِ به خصوصى دارد؟ و آیا اسلام، چنین نقشى را براى زن جایز شمرده است؟

به نظر ما، اسلام چنین نقشى را براى زن، تحریم نکرده است، زیرا تمامى افرادى که با نقش زن در بُعد اجتماعى مخالفند، به مسائل اخلاقى متوسل می‏شوند. آنان بر این عقیده‏اند که شرکت زن در کار و یا مسائل اجتماعى، موجب انحطاط اخلاقى او می‏شود و هر عملى که فساد اخلاقى او را به دنبال داشته باشد، در نگرش اسلام، حرام است.

کسانى که تمامى مسؤولیتهاى زن را در نقش «مادر بودن» خلاصه می‏کنند، نقش عمومى او را نمی‏پذیرند. البته این انحراف، در سایر جنبه‏هاى اجتماعى نیز به خوبى نمودار است.

مومن  زیرک  است  و  عاقل

معیارهاى انتخاب دوست

معیارهای انتخاب دوست، حفظ آن و نوع روابط با او در روایاتی از امیرالمومنین علی علیه السلام

از کتاب غررالحکم و نهج البلاغه:

1 - از دوستت ایمن مباش تا این که او را بیازمایى و بسیار با احتیاط با دشمنت‏ برخورد کن .

2 - دوراندیش کسى است که دوست نیک را برگزیند، زیرا که فرد به دوستش سنجیده مى‏شود .

3 - براى خدا دوست ‏بدارکسى را که براى اصلاح دین با تو نبرد مى‏کند و تو را یقین نیک و درست مى‏آموزد .

4 - دوستت را گرامى دار و از دشمنت درگذر تا فضل و مردانگى براى تو مسلم گردد .

5- لغزش دوستت را ببخش تا دشمنت تو را پاک پندارد .

6 - هرکس با مردم گذشت وجوانمردى داشته باشد ازدوستى آنان برخوردار گردد .

7 - دوستت را با نیکى و خوش رفتارى سرزنش کن و بدى‏ها و زشتى‏هاى او را با بخشش و هدیه دفع کن و ازخود دور ساز .

8 - هرکس در راه رضاى خدا (با دیگرى) همنشینى کند ، همنشینى با او نیک و گرامى و دوستیش پایدار است .

9 - برادرى و دوستى با نیکان مغتنم است و همچنین دورى گزیدن از همنشینى با بدان و بدکاران .

10 - با خردمندان هم صحبت ‏باش، با دانشمندان همنشینى کن و برهواى نفس پیروزشو تا رفیق گروه برتر و بالاتر شوى .

11 - همنشینى با دوست عاقل، روح را زنده مى‏کند .

12 - هرکه دوستیش با تو در راه خدا نیست از او بترس، زیرا که دوستیش پست و همنشینى با وى زشت است .

13 - دوستى دنیا زدگان به کمترین چیزى که پیدا شود و پیش آید از بین مى‏رود .

14 - آنان که براى یارى خدا با هم برادرى مى‏کنند دوستى شان براى پایدارى سبب آن دوستى، پاینده و پایدار است .

15 - دوستى دین داران با یکدیگر دیرقطع مى‏شود و دوام و ثباتش دایمى است .

16 - دوست هرکس عقل اوست .

17 - پیوند دوستى را با برادران دینى خود محکم سازید که آنان ذخایر دنیا و آخرت هستند . مگر نشنیده‏اید که خداوند در قرآن شریف به تاثر گمراهان در قیامت اشاره کرده که مى‏گویند: (در روز سخت) نه شفیعى داریم، نه دوستى که در کارمان همت گمارد .

18 - با دوستان همراهى کردن، دوستى را پایدار مى‏دارد .

19 - هرکه را دوست مى‏دارید در راه خدا و براى او، دوست‏ بدارید و هرکس را دشمن مى‏دارید در راه خدا و براى او، دشمن بدارید .

20 - اگر با شمشیرم بر بینى (فرق - دماغ) مؤمن بزنم تا مرا دشمن بدارد، دشمن نخواهد شد و اگر همه دنیا را درگلوى منافق بریزم تا مرا دوست‏ بدارد، دوست نخواهد داشت و این حقیقتى است که بر زبان پیامبر امى (ص) جاری شده که فرمود: «اى على! هیچ مؤمنى تو را دشمن نمى‏دارد و هیچ منافقى تو را دوست نخواهد داشت .»

21 - دو کس درمورد من هلاک خواهند شد: دوست غلو کننده و دشمن سرسخت .

22 – سودمند ترین گنج ها، دوستى دلهاست .

23 - دوستى با تلخی و جدال نشاید .

24 - هرکس دوستت دارد، (تو را از بدى) نهى کند و کسى که دشمنت دارد فریبت دهد .

25 - دوستى مقام و ریاست، انسان را از دوستى به پروردگار باز دارد .

26 - کسى که مرا دوست دارد در هنگام مرگ مرا به گونه‏اى مى‏یابد که دوست مى‏دارد، و کسى که مرا دشمن دارد در آن هنگام به گونه‏اى مرا خواهد یافت که ناخوشایندش مى‏باشد .   

27- اموالتان را متوجه کسى سازید که دلهایتان او را دوست دارد .

28 - کسى که ازخدا بترسد مردم او را دوست دارند .

29- کسى را که به خاطراصلاح دین با تو مبارزه مى‏کند و تو را یقین نیکو مى‏آموزد براى خدا دوست ‏بدار .

30 - برحذر باش از دوستى با دشمنان خدا، و خالص نمودن دوستى براى غیردوستان خدا، چرا که هر گروهى را دوست داشته باشید با آنان محشور خواهید شد .

31 – زبان، بیان کننده مراتب دوستى است، اما ظاهرحال، حاکى از محبت دل است .

32 - شایسته ترین فرد براى دوستى، کسى است که سودش براى تو و زیانش براى دشمن تو باشد .

33 – در دوست داشتن، زیاده روى مکن .

34 - محبت قلبى ، با دوستى محکم گردد .

35 - سه چیز موجب محبت دلهاست: دین دارى، فروتنى و بخشندگى .

36 - سه چیز محبت آور است: خوش خلقى، رفاقت نیکو و تواضع .

مرضیه اسدی پنجشنبه 2/3/87 ساعت 19 عصر

37 - چشم دوست، ازدیدن عیبهاى دوست نابینا، و گوشش از شنیدن بدیهایش ناشنواست .

38 - از دست دادن دوستان، غربت و تنهایى است .

39 - کسى که چیزى را دوست ‏بدارد همواره به یاد او سخن گوید .

40 - آن که ما اهل بیت را دوست ‏بدارد باید پوششى از بلا را مهیا سازد (یعنى آماده پذیرفتن بلاها از سوى مخالفین ما باشد).

                                         ارزشهاى اخلاقى و مرد و زن

نمی‏دانم که چگونه است که همیشه جنبه‏هاى منفى اخلاقى، در زن خلاصه می‏شود، اما در مورد مرد، چنین نیست. در حالى که خطر انحراف هر دو را به یک اندازه تهدید می‏کند.
اگر غرایز درونى، بتواند انسان را به انحراف بکشاند، بی‏تردید میان مرد و زن، هیچ تفاوتى وجود ندارد. و از سوى دیگر جوهره عقل، تلاش و ایمان نیز در مرد و زن یکسان است. بنابراین هیچ دلیلى وجود ندارد تا با این ادعاى واهى زن را در حصار نقش خاصى، زندانى کنیم.
چنین ادعایى هیچ مبناى فکرى خاصى ندارد و یا بر مبناى آمار خاصى استوار نیست، بلکه به موازات فساد اخلاقى زنان، انحرافات مردان نیز قابل توجه است. البته باید توجه داشت که فساد، تنها در انحرافات جنسى خلاصه نمی‏شود.
گاه انحرافات مرد بیشتر از کج‏رویهاى زنان است. هر چند این ادعا بر پایه آمار دقیق، استوار نیست اما در ظاهر، به سادگى مشهود است. البته به هر حال در تمامی امور، رعایت موازین اخلاقى، شرط اساسى فعالیت در عرصه‏هاى مختلف است.
اما آیا این شرط تنها اختصاص به زن دارد و یا شامل مرد نیز می‏شود؟
کردار ناپسند هم براى مرد و هم براى زن ناپسند است و اعمال شایسته نیز به همین صورت براى هر دو پسندیده است. اى دوستان! در این فرصت، می‏خواهیم تنها به بررسی ریشه‏هاى این مشکل بپردازیم، چرا که بیان آراء مختلف همانند اینکه حوزه وظایف مرد تا چه اندازه است و چگونه می‏توان وظایف او را به‏گونه‏اى تنظیم کرد که از انحراف او جلوگیرى کرد؟ و یا چگونه حوزه وظایف زن را مشخص کنیم و یا رفتارهاى اخلاقیش را محدود کنیم تا گرفتار فساد اخلاقى نگردد؟ نیاز به ریشه‏یابى تمامى جریانهاى موجود در زندگى بشرى دارد. بر این اساس ما بر این عقیده‏ایم که فعالیت زن در صحنه‏های سیاسى، اقتصادى و غیره حرام شمرده نشده
است.چگونه است که همیشه جنبه‏هاى منفى اخلاقى، در زن خلاصه می‏شود، اما در مورد مرد، چنین نیست. در حالى که خطر انحراف هر دو را به یک اندازه تهدید می‏کند.

برخى نسبت به نقش عمومى زن، راه را به اشتباه رفته‏اند. کسانى که تمامى مسؤولیتهاى زن را در نقش «مادر بودن» خلاصه می‏کنند، نقش عمومى او را نمی‏پذیرند. البته این انحراف، در سایر جنبه‏هاى اجتماعى نیز به خوبى نمودار است. چنان که گاه گروهى از مردم، تمامى فعالیت خود را تنها در یک زمینه، متمرکز می‏کنند و از وظایف اجتماعى خود، بسیار فاصله می‏گیرند و البته این مشکل، سابقه‏اى دیرینه دارد، چنانکه امروز نیز شاهدیم که برخى می‏گویند: علماء بزرگ دینى نباید در مسائل سیاسى، دخالت کنند، چرا که وظیفه آنها تنها در مسائل دینى، خلاصه می‏شود!

درست است که وظیفه علماء دین، تحقیق و بررسى مسائل دینى است، اما رسالت انسانى آنها در جهت‏گیریهاى سیاسى، چگونه می‏تواند فراموش شود؟! اگر نقش آنان تنها در یک جنبه خلاصه شود، بی‏تردید جنبه‏هاى انسانى آنها، در زندگى اجتماعى، از میان می‏رود. به همین ترتیب اگر محدوده وظایف زن را نیز خلاصه کنیم، نقش انسانى او، زیر سؤال خواهد رفت. اما ما هرگز نقش انسانى او در زندگى اجتماعى را کوچک نمی‏شماریم. بنابراین بر این عقیده‏ایم که در دیدگاه اسلام، همانند سایر ادیان، تمامى مردم به برپایى عدل و داد، فرا خوانده شده‏اند و این بدین معنا است که تمامى مردم در حد توان خود باید در این زمینه، تلاش کنند.

هر انسانى داراى تواناییهاى ویژه‏اى است که در سایه آن می‏تواند در یکى از ابعاد اقتصادى، سیاسى و یا اجتماعى، به برپایى عدالت کمک کند. بر چنین فردى واجب است که در راستاى تخصص خود، گام بردارد و گِرِهى از زندگى انسان و یا جامعه اسلامى، باز کند.

از آنچه گفته شد روشن می‏شود که نمی‏توان، نقش زن را در زندگى اجتماعى، نادیده گرفت. اما در چگونگى شرکت زن در مسائل اجتماعى، نظریات گوناگونى ابراز شده است. آیا زن می‏تواند به عنوان اهرمى در خدمت عدالت قرار گیرد؟ و آیا در این زمینه نقشِ به خصوصى دارد؟ و آیا اسلام، چنین نقشى را براى زن جایز شمرده است؟

به نظر ما، اسلام چنین نقشى را براى زن، تحریم نکرده است، زیرا تمامى افرادى که با نقش زن در بُعد اجتماعى مخالفند، به مسائل اخلاقى متوسل می‏شوند. آنان بر این عقیده‏اند که شرکت زن در کار و یا مسائل اجتماعى، موجب انحطاط اخلاقى او می‏شود و هر عملى که فساد اخلاقى او را به دنبال داشته باشد، در نگرش اسلام، حرام است.

کسانى که تمامى مسؤولیتهاى زن را در نقش «مادر بودن» خلاصه می‏کنند، نقش عمومى او را نمی‏پذیرند. البته این انحراف، در سایر جنبه‏هاى اجتماعى نیز به خوبى نمودار است.

< language=Java> 

                              

                               درعالم رازیست  که جز به بهای خون فاش نمی شود 
 

خدایا ما را از دنیا هر چه قسمت کرده ای به دشمنانت ببخش و از آخرت هر چه مقرر کرده ای به وستانت بده  که از هر دو جهان تو ما را بس!

 این جمله عمق عرفانیه که یه آدم می تونه داشته باشه این مطلب رو بمناسبت روز شریف معلم می نویسم تااز معلم بشریت وپروانه سوخته بال عرفان رابعه ادویه نیز یادی شود 

رابعه عدویه از زنان عارف قرن دوم هجری و معاصر عرفای بزرگ و صاحب نامی چون:حسن بصری است این بانوی برزگ در عرفان و فنا فی الله به مرتبه ای رسید که سرامد همه عرفای زمان خود شد و لقب تاج الرجال را به خود اختصاص داد چرا که حسن بصری، سفیان، شقیق ، مالک و بسیاری دیگر از رهروان و سالکان الی الله از دور و نزدیک به دیدارش می شتافتند و در برابر او شاگردی بیشتر نبو دند و از باران فیض آسمان معرفتش بهره مند می شدند.

می گویند یک روز سه عارف بزرگ قرن دوم به نزد رابعه رفتند حرف از صدق بندگی به میان آمد.حسن گفت:صادق کسی است که بر جور و بلایی که از طرف محبوب می رسد صبر کند.

شقیق گفت:صبرتنها کافی نیست بلکه صادق آنست که در بلا و سختی شکر هم بکند.

مالک گفت:صبر و شکر که هیچ. صادق آنست که از رسیدن هر بلا و مصیبتی از سوی محبوب خود در اوج لذت باشد.

هر سه منتظر افاضه فیض رابعه بودند .آن سیده جلیله فرمود:

" صادق کسی است که آنقدر غرق در تماشای محبوب و منتهای آرزویش باشد که اصلا وجود درد و شدت و الم راحس نکند و نفهمد. مگر زنان مصری در مشاهده یوسف،الم و تیزی چاقو را بر دستانشان حس کردند؟ پس اگر بنده در مشاهده خالق به این صورت درآید عجیب نیست؟

و عجیب درسی است در این کلام و عجیب سوزی است در این پیام و عجیب رازیست در این انسان دوپا اشرف مخلوقات !اندکی بیندیش!